Pojęcia dotyczące geometrii układu kierowniczego

Centrowanie koła: przednie koła są nieco bliżej siebie z przodu niż z tyłu (toczyć się ku sobie). To wyrównuje tarcie między kołem a drogą, które ma tendencję do popychania lewego koła w lewo, a prawego koła w prawo. Zbieżność nie pozwala na bicie kół i wycieranie opon. W zakręcie wewnętrzne koło obraca się bardziej, aby wspierać ruch i siły kierowania niż koło na zewnątrz narożnika - zbieżność kół zmienia się w rozbieżność, (tył kół jest bliżej niż przód).

Wygięcie: pionowe pochylenie kół. Zmniejsza wpływ drogi na elementy układu kierowniczego, zmniejsza siłę przyłożoną do skrętu kół oraz tarcie kół o jezdnię. Przednie koła Focusa mają pochylenie dodatnie - u góry w nadkolu są rozstawione nieco bardziej niż u dołu przy ziemi.

Nachylenie poprzeczne: pochylenie osi obrotu kierownicy w pionie. Jeśli narysujesz wyimaginowaną linię od tej osi do ziemi i zmierzysz odległość do linii środkowej przez koło (środek łożyska koła), otrzymujesz promień skrętu kierownicy. Promień skrętu powinien być jak najmniejszy, aby zredukować siły działające na układ kierowniczy. Boczne nachylenie kół wraz z nachyleniem wzdłużnym przyczyniają się do tego, że samochód lekko się unosi, gdy koła są skręcone. Po zwolnieniu kierownicy same koła ustawiają się w położeniu środkowym (moment stabilizujący).

Nachylenie podłużne: dystans (w kierunku podróży) między wyimaginowaną linią rozciągającą się od osi kierownicy do podłoża a środkiem powierzchni nośnej opony. Ze względu na nachylenie wzdłużne koła są ściągane razem (nie ruszający się). Same dokręcone koła mają tendencję do ustawiania się w pozycji ruchu prostoliniowego i stabilnie do niej przylegają (efekt wózka-taca z zestawem do herbaty).